Mijn verhaal: Het krijgen van een beroerte

Beroerte

Focus op studie

Omdat ik wist dat het een druk schoolkwartaal zou zijn, was ik van een fulltime baan naar parttime werkweek gegaan. Ik had hier bewust voor gekozen, zodat ik mij beter kon focussen op mijn opleiding. Zogezegd, zo gedaan dacht ik. Maar het leven had wat anders in petto voor mij.

Tentamenweek

Ik had net een tentamenweek achter de rug en had nog twee weken te gaan. Zoals gewoonlijk had ik een strakke planning gemaakt. Op de dinsdag tijdens mijn tweede tentamenweek, had ik twee nichten afgezet bij mijn grootouders. Daarna was ik naar huis gereden om mijzelf klaar te maken voor mijn tentamen. Ik was voorbereid voor mijn tentamenweek, maar niet voorbereid voor wat er zou gebeuren.

Beroerte oftewel CVA (Cerebro Vasculair Accident)

Eenmaal thuis aangekomen voelde ik iets raars gebeuren.  Ik voelde plotseling iets in mijn hoofd strak worden. Even stopte ik en stond stil. Heel erg strak werd het. En toen ineens KNAK.

Ik probeerde door te lopen en zei letterlijk hardop tegen mijzelf: ‘’Dit is niet normaal’’. Maar ik liep verder, want ik moest weg om mijn tentamen te maken. Terwijl ik de trap afliep, voelde ik een bepaalde druk groeien in mijn hoofd. En zo liep ik het huis uit.

Ik stapte mijn auto in en net toen ik weg wilde rijden, botste ik ergens tegenaan. Ik stapte uit en dacht: ”Ehm sinds wanneer stond die grote rode bus daar”? Oké, ik moest nu parkeren om dit af te handelen. Toen ik wonder boven wonder (nog steeds nietsvermoedend) weer had geparkeerd, wilde ik net uitstappen toen ik ineens alles zes keer zag. JA, ik zeg het goed, alles zag ik zes keer. Niet dubbel. Het kon seconden of minuten hebben geduurd, geen idee. Ik stapte rustig uit de auto en ben ernaast gaan zitten.

Oh ja: Pas toen gingen de alarmbellen af: IETS KLOPT NIET! Vanaf dat moment ging het heel snel. Ik voelde mij ineens onwel worden. Ik had geen pijn, maar was super beroerd. Voldoende om te beseffen dat ik hulp nodig had.    Ik had toevallig een oud Nokia toestel bij me. Zo een oud toestel had nog knopjes, dat was mijn redding geweest. Ik had toen het enige telefoonnummer gebeld dat ik uit mijn hoofd kende, dat was die van mijn tante. En ik weet nog als de dag van vandaag dat ik zei: ‘’Tante ik voel mij niet goed, kan je direct naar mij toekomen? Ik zit voor mijn deur‘’.

Even later liep er een buurjongen langs, die mij te hulp schoot. Hij heeft toen op een aantal deuren geklopt. Er woonde een verpleegster in de straat die kwam aangesneld. Zij legde mij neer op mijn zij. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik toen ineens de ergste hoofdpijn in mijn leven voelde!

Ondertussen hoorde ik de stem van mijn tante en moeder, en de sirene van de ambulance. Nog steeds lag ik op de grond met barstende hoofdpijn, geen flauw idee van de ernst.

Mijn symptomen:

• Uit het niets barstende hoofdpijn
• Dubbelzicht
• Klamme handen en voeten
• Braken
• Tintelingen
• Tijdelijke gevoelsverlies vanaf nek

De ambulancemedewerker onderzocht mij en vroeg mij wat er aan de hand was. Ik vertelde exact wat er gebeurd was en zijn diagnose was een migraine in combinatie met een paniekaanval. Mij werd gevraagd wat voor cijfer ik de pijn gaf die ik voelde. Een 8 op 10 reageerde ik. Desondanks werd ik even later naar huis gedragen.

De ambulancemedewerkers hadden nog een kop koffiegedronken bij mij thuis. In de tussentijd lag ik op een bank te creperen van de pijn. De ambulancemedewerkers gaven mij  het advies een paracetamol in te nemen en een dutje te doen. En zijn toen vertrokken.

Mijn tante wist dat het niet goed zat. Dus besloot zij GELUKKIG om mij naar de Eerste Hulp te brengen van het Erasmus MC in Rotterdam. Vlak voordat wij van huis vertrokken, kon ik inmiddels niet meer bewegen. Vanaf mijn nek naar beneden had ik geen gevoel meer (verlammingsverschijnselen) en verloor ik het bewustzijn.

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis werd al direct duidelijk dat het ging om een hersenbloeding. Per helikopter werd ik met spoed overgebracht naar het SFG- ziekenhuis te Rotterdam. En vervolgens naar het HMC in Den-Haag.

Dat was het begin van mijn ‘’Nieuwe leven’’.