Eyeopener
Na een aantal weken op de Intensive Care (IC) te hebben gelegen, werd ik gelukkig overgeplaatst naar de herstelafdeling. Ik kwam terecht in een ziekenhuiskamer, waar drie andere patiënten lagen. Twee dames en een heer. Het enige wat ik de eerste paar weken kon doen, was kletsen met de andere patiënten, op mijn rug liggen en mijn rechterarm bewegen. Genoeg om op de bel te drukken als het nodig was om de verpleegsters of de neuroloog op te roepen. Het gevoel aan de linkerkant van mijn lichaam was nog steeds afwezig. Veel kon ik dus nog niet doen. Gelukkig mocht ik geleidelijk aan bezoek van familie en vrienden ontvangen.
Ken je dat? Dat bepaalde ervaringen die je meemaakt je voor altijd bijblijven? Zoiets had ik na de derde week dat ik in het ziekenhuis lag ook. Alle drie de patiënten bij mij in de kamer, lagen daar omdat zij een nekhernia-operatie moesten ondergaan. Toen ik ze vertelde dat ik daar lag omdat ik een hersenbloeding heb gehad, moesten de dames huilen. Ik begreep niet waarom. Ik hoorde ze ook vaak fluisteren over mij, wanneer ze dachten dat ik sliep. Ze uitten hun medeleven en zorgen. Ik dacht bij mijzelf: ‘’Maar het is niet erg, want ik leef nog’’
De dag kwam dat zij hun hernia-operatie moesten ondergaan en alles verliep goed. Zij konden de volgende dag al het resultaat zien. Maar zij werden gek genoeg niet ontslagen uit het ziekenhuis. Een van de dames vertelde mij dat ze alletwee terminaal waren. Zij moesten wat langer blijven voor verder onderzoek. De dokters hadden ze aangegeven dat ze niet veel tijd meer hadden op deze aarde. En toch kozen zij ervoor om hun operatie te ondergaan. Zodat zij hun resterende tijd zo pijnloos mogelijk met hun dierbaren konden doorbrengen.
Liefde & Compassie
Ik vroeg toen een van de dames: ‘’Hoe komt het dat jullie om mij moesten huilen, terwijl jullie weten dat jullie tijd aangekomen is?’’ En toen reageerde zij: ‘’Iedere keer dat jij wakker werd van je slaap, stelde jij ons exact dezelfde vraag. En iedere keer weer stelden wij ons allemaal aan elkaar voor. Wij wilden je niet laten schrikken. Het is heel erg moeilijk om te zien voor een moederhart dat het leven van een jong iemand zo ondersteboven staat.’’
Dat antwoord zag ik niet aankomen. Uit het niets kreeg ik een lachkick. 
Ik heb zo hard gelachen toen. Tranen rolden over mijn wangen. Een beetje om mijzelf en ook door de dames. Om mijzelf omdat ik ziek was en het toch vergat. En om de dames, omdat zij door mij dagelijks hetzelfde gesprek moesten voeren. Blijkbaar hoort Vergeten bij een hersenbloeding. Ik kon het zien als een voordeel: het feit vergeten dat je ziek bent of dat je iets mankeert #OMDENKEN
Maar goed: Wat mij was bijgebleven, is het feit dat twee personen bereid waren om drie weken lang meerdere keren op een dag hetzelfde gesprek te voeren met een wildvreemde. Zij hadden medelijden met mij omdat ik nog vrij jong was. Plus, ik deed ze denken aan hun eigen kinderen. Die waren ook in de twintig zoals ik. Ze hadden niks gezegd tegen mij omdat ze mij niet wilden laten schrikken. Ik was en ben nog steeds ontroerd door zo een mooi gebaar.
Tijdens het eerstvolgende bezoekuur bedacht ik mij iets. De dochters en zoon van een van de dames kwamen op bezoek. En toen luisterde ik met een brok in mijn keel. Die bezoekmomenten zijn kostbaar voor hun. Voor hun moeder is het avontuur op de aarde binnenkort voorbij. En moeten zij voor afscheid nemen van elkaar. Maar ik daarentegen heb een tweede kans gekregen.