Medische onderzoek
Daar lig je dan –midden twintig- in een ziekenhuisbed. Je komt terecht in de medische molen. De ene na de andere onderzoek en tests. Ik heb heel wat nieuwe medische termen geleerd tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis. Coiling, Angiografie, MRI, Beroerte, CVA, Paralyse, Parese enzovoorts. Jeetje, ik werd er duizelig van en tegelijkertijd was ik onder de indruk van hoe ver de medische wetenschap is.
Angiografie. Zelf had ik nooit eerder van deze term gehoord. Het is een röntgenonderzoek van de slagaderen. Tijdens zo een onderzoek wordt met een jodiumhoudende contrastvloeistof het verloop van de vaten zichtbaar. Zo kunnen eventuele afwijkingen van de slagaderen in beeld gebracht worden. Ik kreeg een angiografie en ik was super gefascineerd. Ik was helder en wakker toen er een dun buisje door mijn lies geschoven werd, door mijn lichaam heen tot mijn hersenen en de vloeistof vloeide. Sterker nog: Ik mocht live meekijken via een groot scherm, terwijl het gebeurde. Wauw dacht ik hoe indrukwekkend is het dat zij dit allemaal kunnen. Ik riep nog dat ik dat moment interessanter vond dan de beelden van de eerste stappen van de mens op de maan. Daar konden ze wel om lachen.
Ik wilde toen vooral weten of en wanneer ik zelfstandig zou kunnen staan, lopen en wandelen. Dus de dag dat de neuroloog naar mij toekwam en mij vertelde dat hij een afspraak had gemaakt met de revalidatiegeneeskundige was ik superblij. Zij zouden onderzoeken of en wanneer ik weer zou kunnen lopen. En hoe het zat met mijn motoriek en spieren. Dus ja, superblij was ik. Achteraf gezien was het naïef van mij om te denken dat mijn herstel makkelijk zou verlopen.
Daarbij komt nog eens het feit dat ik zo graag naar huis wilde gaan, dat ik vergat dat ik nog niet eens zelfstandig kon eten. Geen enkele keer had ik erbij stilgestaan dat ik al weken geen vast voedsel gegeten had. Ik dacht aan de toekomst, aan wanneer ik naar huis zou gaan. Maar nog niet gedacht aan de toen tegenwoordige tijd. Ik wist niet eens waar al die apparaten voor dienden waaraan ik aangesloten was? En al die buizen en naalden die door mijn handen en armen prikten? Blijkbaar waren die voor de voeding, de pijnstillers, vocht, medicijnen en ontstekingsremmers. Helaas was mijn lichaam niet stabiel genoeg om zonder te kunnen.
Dagelijks had ik koorts en een te hoge ontstekingswaarde. En totdat mijn lichaam zich zou stabiliseren zou er nog niet gesproken worden van vervolgstappen. Dat was voor mij echt een flinke domper. Na zes dagen was het zo ver. Ik kreeg goed nieuws: mijn herstelproces zou starten. Ik mocht vast voedsel proberen te eten, de pijnstillers zouden grotendeels afgebouwd worden en de fysiotherapeut zou starten met mij. Ik mocht ook meer bezoek ontvangen. Ik was blij en dacht alleen kom maar op.
Dat ik af en toe geen gevoel had in mijn lichaam, voornamelijk de linkerkant, zette mij niet aan het denken. Je kan het niet eens motivatie noemen of optimisme, voor mij was het op dat moment vanzelfsprekend dat mijn lichaam zich zou herstellen. Want eenmaal ik had toch meestal gewoon gevoel?
Eindelijk toestemming om naar huis te gaan
Twee weken heeft het geduurd, voordat ik zo ver was. De pijn die ik had, nam ik voor lief. En toen na een aantal maanden in het ziekenhuis te hebben gelegen, mocht ik eindelijk naar huis. Ik kreeg een hoop pijnstillers mee, het verbod om langdurig gebruik te maken van een rolstoel en het dringend advies om een rollator aan te schaffen en loopkrukken. En dat was het.